Inzet van de F/A-18 Hornet; RAF Cottesmore, 22 juli 2000

De F/A-18 Hornet; Tekst en Afbeeldingen door Alex van Noye

De F/A-18 Hornet zou door de jaren heen het meest veelzijdige vliegtuig worden dat de Amerikaanse Marine ooit heeft gehad. De Hornet is geschikt om zowel in de grondaanvalsrol als de luchtverdedigingsrol in te zetten. In verschillende crisis gebieden in de wereld hebben F/A-18’s dan ook in beide rollen gepresteerd.

McDonnell Douglas introduceerde de eerste F/A-18A Hornet op 13 september 1978. Het toestel had blauwwitte kleuren en was gemarkeerd met "Navy" aan de linkerkant en "Marines" aan de rechterkant. De eerste vlucht was op 18 november 1978. De Hornet werd getest met behulp van Marine en Marine Corps testpiloten in plaats van burgers die normaal de testen doen in de eerste fase. In maart 1979, werd Lt Cdr John Padgett de eerste piloot van de marine die met de nieuwe F/A-18 Hornet zou vliegen. Na de serie initiële tests en operationele tests door VX-4 en VX-5, begonnen Hornets de Fleet Replacement Squadrons VFA-125, VFA-106 en VMFAT-101 te converteren naar dit type. De F/A-18 Hornet werd in operationele dienst gesteld bij het USAMC op 7 januari 1983. De eenheid die als eerste met de Hornet ging vliegen bij het Marine Corps was VMFA-314 op MCAS El Toro. Later schakelde ook Marine eskader VFA-25 over ter vervanging F-4 Phantom en A-7 Corsair in maart 1984. De Navy strike-fighter squadrons VFA-25 en VFA-113 werden ingezet aan boord van USS Constellation (CVW-14) van februari tot augustus 1985. Deze inzet was de eerste inzet op een Amerikaans vliegdekschip met de F/A-18 Hornet. De eerste vlootrapporten waren complementair, wat aangeeft dat de Hornet buitengewoon betrouwbaar was ten opzichte van zijn voorganger, de F-4J Phantom. Andere squadrons die over schakelden naar de F/A-18, waren VFA-146 Blue Diamonds en VFA-147 Argonauts.

In januari 1985, verhuisden de eenheden VFA-131 "Wildcats" en VFA-132 "Privateers" van Naval Air Station Lemoore in Californië naar Naval Air Station Cecil Field in Florida om daar de eerste F/A-18 squadrons van de Atlantic Fleet te worden. Het Blue Angels Flight Demonstration Squadron van de US Navy schakelde over naar de F/A-18 Hornet in 1986. De Hornets zouden bij deze wereldberoemde eenheid de A-4 Skyhawk vervangen. De F/A-18 Hornets van dit team werden in de bekende blauw met gele kleuren gespoten. The Blue Angels treden op met hun F/A-18A, B, C en

D-modellen op vliegshows en andere speciale evenementen in de Verenigde Staten en wereldwijd in veel andere bevriende landen. Blue Angels-piloten moeten minimaal 1.400 vlieguren hebben en een vliegdekschipcertificering voordat ze in aanmerking komen voor het team. De Blue Angels zijn bekend om hun ijzeren discipline en hun strakke formatie vluchten die men met doorgaans vier Hornets vliegt. Naast de Marine en het Marines Corps, heeft ook NASA verschillende F/A-18 vliegtuigen voor onderzoeksdoeleinden in gebruik. Deze Hornets zijn gebaseerd op het Armstrong Flight Research Center dat voorheen ook bekend stond als het Dryden Flight Research Center in Californië. De vliegtuigen worden bij deze speciale eenheid vooral ingezet om apparatuur voor ruimtevluchten te testen.

De F/A-18 Hornet werd voor het eerst bij gevechtsacties ingezet in april 1986, toen Hornets van VFA-131, VFA-132, VMFA-314 en VMFA-323 van de USS Coral Sea SEAD-missies vlogen tegen de Libische luchtverdediging. Deze vluchten werden gevlogen tijdens Operation Prairie Fire en een aanval op Benghazi als onderdeel van Operation El Dorado Canyon. Tijdens de Golfoorlog van 1991 gebruikte de marine 106 F/A-18A/C Hornets en het Marine Corps participeerde met 84 F/A-18A/C/D Hornets. De F/A-18 piloten werden gecrediteerd met twee luchtoverwinningen tijdens de Golfoorlog. In beide gevallen werden er MiG-21’s neergehaald door de Hornets. Op 17 januari 1991, de eerste dag van de oorlog, werden Lt Cdr Mark I Fox en zijn wingman, Lt Nick Mongilio vanuit de USS Saratoga in de Rode Zee op pad gestuurd om een vliegveld in het zuidwesten van Irak te bombarderen. Onderweg werden ze gewaarschuwd door een E-2C Hawkeye dat er twee MiG-21’s naderden. De Hornets schoten de twee MiG's neer met AIM-7 en AIM-9 raketten in een kort luchtgevecht. De F/A-18’s waren beide uitgerust met vier 2.000 lb bommen en hervatte na het gevecht hun bombardementen voordat ze terugkeerden naar de Saratoga. De grote overlevingskansen van de Hornet werden aangetoond toen een Hornet in beide motoren werd geraakt en 125 mijl terug vloog naar de basis. Op 17 januari 1991, werd Lt Cdr Scott Speicher van VFA-81 neergeschoten en gedood bij de aanval.

Op 24 januari 1991, ging een F/A-18A van de USS Theodore Roosevelt verloren. Het toestel kreeg een motorstoring en de controle werd verloren. De vlieger redde zichzelf met de schietstoel en werd later door de USS Wisconsin teruggevonden in zee. Op 5 februari 1991, stortte een F/A-18A neer in de Noord-Perzische Golf na een succesvolle missie naar Irak. De vlieger werd officieel als gedood in actie vermeld, maar het lichaam werd nooit teruggevonden. Toen de A-6 Intruder in de jaren negentig werd uitgefaseerd, werd de rol van dit toestel overgenomen door de F/A-18 Hornet. De F/A-18 Hornet demonstreerde zijn veelzijdigheid en betrouwbaarheid tijdens Operation Dessert Storm. Bijna alle succesvolle bombardementen die door de Amerikaanse Marine waren uitgevoerd tijdens deze oorlog, zijn uitgevoerd door Hornets. Het toestel brak records voor tactische vliegtuigen in beschikbaarheid, betrouwbaarheid en onderhoud vriendelijkheid tijdens de Golfoorlog. Na de Golfoorlog, was de Hornet met afstand op de rest het belangrijkste vliegtuig van de US Navy en de USMC. Na de Golfoorlog, zou de F/A-18 Hornet al snel weer in actie komen. Deze keer zou het scenario zich in het voormalige Joegoslavië afspelen. Zowel US Navy als het Marine Corps, zouden de F/A-18 wederom veelvuldig inzetten tijdens de acties in Bosnië en Kosovo aan het einde van de jaren 90. De Hornets zouden hier vooral worden ingezet voor aanvallen op vijandelijke stellingen op de grond. De F/A-18 Hornet zal ook in de nabije toekomst nog de belangrijkste straaljager blijven bij de Amerikaanse Marine en het Marine Corps.