De F/A-18E/F Super Hornet; RAF Cottesmore, 22 juli 2000

De F/A-18 Hornet, deel 3; Tekst en Afbeeldingen door Alex van Noye

De Boeing F/A-18E en F/A-18F Super Hornet is een twee motorige straaljager die geschikt in voor inzet als een multi-role gevechtsvliegtuig. Het toestel is gebaseerd op de F/A-18C/D Hornet, maar is ruim 1,5 keer groter dan zijn voorganger. De Super Hornet zal bij de Amerikaanse Marine de F-14 Tomcat gaan vervangen.

De F/A-18E Super Hornet is de eenpersoonsversie van het toestel waar de F/A-18F de tweepersoonsversie is. De Super Hornet heeft een intern 20 mm M61 rotatiekanon en kan lucht-luchtraketten en lucht- grondwapens dragen. Een extra brandstof kan worden vervoerd aan maximaal vijf ophangpunten voor externe brandstoftanks. De F/A-18 Hornet werd oorspronkelijk ontworpen en geproduceerd door McDonnell Douglas. De eerste Super Hornet maakte zijn eerste vlucht in 1995. De Super Hornet ging in 1999 voor het eerst in operationele dienst bij de Amerikaanse Marine ter vervanging van de Grumman F-14 Tomcat. Aan het begin van de jaren 90 zou er voor de Amerikaanse Marine veel gaan veranderen. Het einde van de Koude Oorlog leidde tot een periode van militaire bezuinigingen en aanzienlijke herstructureringen. Tegelijkertijd kreeg de Amerikaanse Marine een aantal problemen in lopende projecten. De McDonnell Douglas A-12 Avenger II werd geannuleerd nadat het programma in ernstige problemen was geraakt in 1991. Het toestel had de verouderde Grumman A-6 Intruder en LTV A-7 Corsair II moeten vervangen. De marine overwoog om een bestaand vliegtuig ontwerp bij te werken als een aantrekkelijkere benadering van een clean-sheet-program waarbij een totaal nieuw toestel werd ontwikkeld.

Als een alternatief voor de A-12, stelde McDonnell Douglas de "Super Hornet" voor. Aanvankelijk werd dit concept aangeduid als de "Hornet II" aan het begin van de jaren 90. Het Hornet-ontwerp van de volgende generatie bleek aantrekkelijker dan de Quick Strike-Upgrade van Grumman voor de verouderde F-14 Tomcat. Dit concept werd beschouwd als een onvoldoende technologische sprong voorwaarts ten opzichte van de bestaande F-14's. In die tijd was de Grumman F-14 Tomcat de belangrijkste luchtoverwicht jager van de vloot en was het toestel verantwoordelijk voor de defensie ervan. De toenmalige minister van Defensie, Dick Cheney, beschreef de F-14 als technologie uit de jaren zestig en verlaagde de F-14D productie in 1989 drastisch

voordat de productie ervan in 1991 uiteindelijk volledig werd geannuleerd. Dit was in het voordeel van het nieuwe F/A-18E/F concept. De beslissing om de F-14 Tomcat te vervangen door een all-Hornet Carrier Air Wing was controversieel. De Vietnam Oorlog aas en congreslid Duke Cunningham bekritiseerde de Super Hornet als een onbewezen ontwerp dat het luchtoverwicht in gevaar bracht. In 1992, heeft de marine de Navy Advanced Tactical Fighter (NATF) geannuleerd. Dit vliegtuig had een marine versie moeten worden van de Lockheed Martin F-22 Raptor van de luchtmacht. Als goedkoper alternatief voor het NATF, stelde Grumman substantiële verbeteringen voor aan de F-14 Tomcat. Het Amerikaanse Congres verwierp ze als te duur en bevestigde opnieuw zijn toewijding aan de minder dure F/A-18E/F Super Hornet.

De Super Hornet werd voor het eerst besteld door de Amerikaanse marine in 1992. De marine behield de F/A-18 aanwijzing om het programma aan het Congres te verkopen als een laag-risico "derivaat". Ondanks dat is de Super Hornet grotendeels een totaal nieuw vliegtuig. De Hornet en Super Hornet delen vele kenmerken, waaronder elektronische luchtvaartapparatuur, schietstoelen, radar, bewapening, missie-computersoftware en onderhouds- en bedieningsprocedures. De initiële F/A-18E/F behielden op dat moment de meeste van de elektronische systemen van de F/A-18C/D configuratie. De Super Hornet vloog voor het eerst op 29 november 1995. De eerste productie op de F/A-18E/F begon laat in 1995. Het testen van het toestel begon in 1996 met de eerste landing van de F/A-18E/F in 1997. De productie begon op een laag tempo in maart 1997. De volledige productie van de Super Hornet begon in september 1997. De operationele tests liepen nog tot 1999 door en werden afgesloten met proefvaarten en demonstraties voor het bijtanken en maken van luchtfoto's. Het testen omvatte 3.100 testvluchten met 4.600 vlieguren. De Super Hornet onderging operationele tests en evaluaties van de Amerikaanse marine in 1999 en werd in februari 2000 goedgekeurd voor inzet bij de Amerikaanse Marine.

Ten opzichte van het originele ontwerp van de F/A-18, is de Super Hornet vooral in het casco drastisch gewijzigd. De voorwaartse romp is ongewijzigd, maar de rest van het vliegtuig heeft weinig overeenkomsten met de eerdere F/A-18C/D modellen. De romp werd 86 cm langer gemaakt om plaats te maken voor brandstof en toekomstige avionica-upgrades. Ook heeft de Super Hornet een groter vleugeloppervlak van 25%. De Super Hornet heeft echter 42% minder structurele delen dan het originele Hornet-ontwerp. De General Electric F414 motor is ontwikkeld op basis van F404 van de originele Hornet. De motor heeft 35% extra stuwkracht over het grootste deel van de vluchtomslag van het vliegtuig. De Super Hornet kan terugkeren naar een vliegdekschip met een grotere lading ongebruikte brandstof en munitie dan de originele Hornet. Andere verschillen zijn de inlaathellingen voor de motoren en twee extra vleugel ophangpunten voor externe lading. Er wordt ondertussen al gesproken over een elektronische oorlogvoering variant van de Hornet die de EA-6B Prowler moet vervangen. De marine noemt deze reductie in vliegtuigtypes een grote efficiëntie slag. Tijdens het tijdperk van de Vietnam Oorlog werden de rollen van de Super Hornet uitgevoerd door een combinatie van de A-1 Skyraider, de A-4 Skyhawk de A-7 Corsair, de A-6 Intruder, de F-8 Crusader, de F-4 Phantom, de RA-5C Vigilante, en de KA-6 tanker. Verwacht werd dat ruim 1 miljard Dollar aan jaarlijkse besparingen in de vloot zou voortvloeien uit het vervangen van andere typen door de Super Hornet. De marine beschouwt de overname van de Super Hornet als een succes en voldoet aan de vereisten voor kosten, planning en gewicht. De Super Hornet is op dit moment de toekomst van de Amerikaanse marine.