De USAF Tijdens de Koude Oorlog; RAF Fairford, 16 – 17 juli, 2017

De United States Air Force, deel 2; Tekst en Afbeeldingen door Alex van Noye

Na de Tweede Wereldoorlog, zou er veel gaan veranderen bij de Amerikaanse lucht strijdkrachten. Er zouden grote organisatorische veranderingen gaan plaatsvinden. Ook zou de Amerikaanse luchtmacht in een korte periode het straaltijdperk instappen. Op technisch vlak maakte de luchtvaart een enorme stap voorwaarts.

In de praktijk was de Luchtmacht van het leger vrijwel onafhankelijk van de landmacht tijdens de Tweede Wereldoorlog. De leiders van de betreffende onderdelen wilden echter ook een formele onafhankelijkheid. In november 1945, werd generaal Dwight D. Eisenhower stafchef van het leger, terwijl generaal Carl Spaatz de plichten van Commanding General, Army Air Forces op zich nam in afwachting van de aangekondigde pensionering van Generaal Arnold. De reorganisatie leidde scheiding tussen de luchtmacht en de landmacht in. Op 29 januari 1946, kwamen de generaals Eisenhower en Spaatz een luchtmacht organisatie overeen onder de naam “United States Air Force”. Onder de aanhoudende bezwaren van de Navy, die bang was haar luchtmacht en strategische rol aan de nieuwe dienst te verliezen, werd het United States Department of the Air Force opgericht door de National Security Act van 1947. Die wet werd van kracht op 18 september 1947, toen de eerste secretaris van de luchtmacht, Stuart Symington, aantrad. In 1947, ondertekende president Truman de National Security Act die deze nieuwe defensieorganisatie oprichtte, en daarmee ook de oprichting van de Amerikaanse luchtmacht als een onafhankelijke dienst, gelijk aan het Amerikaanse leger en de Amerikaanse marine." De officiële oprichtingsdatum van de Amerikaanse United States Air Force in zijn huidige vorm is 18 september 1947.

De jonge Amerikaanse luchtmacht vestigde snel zijn eigen identiteit. Army Air Fields werden omgedoopt tot Air Force Base en het personeel kreeg nieuwe uniformen met nieuwe ranginsignes. Generaal Carl A. Spaatz stelde een nieuw beleid vast: "Geen enkele tactische commandant mag ondergeschikt zijn aan de basiscommandant." De commandant van de 15th Air Force, generaal-majoor Charles Born, stelde het voorlopig Wing Plan voor. Dit plan draaide de situatie om en plaatse de Wing Commandant boven de Basiscommandant. Onder dit plan werden de basis ondersteunende functies zoals basisoperaties, transport, beveiliging en medische

taken toegewezen aan squadrons. Al deze squadrons werden toegewezen aan een Combat Support Group, onder het bevel van de Base Commander. De vliegende squadrons werden toegewezen aan de Combat Group. Al deze groepen, zowel gevechts- als gevechtssteun groepen, werden op hun beurt toegewezen aan de Wing, onder bevel van een Wing Commander. Op 16 juni 1952, werden tot slot de legacy gevechtsgroepen gedeactiveerd en werden de operationele squadrons rechtstreeks aan de Wing toegewezen. De USAAF Wing uit het oude systeem werd vervolgens opnieuw ontworpen als een Air Division binnen de nieuwe USAF. De Numbered Air Force (NAF) voerde direct Wings aan en de NAF bevond zich onder het Hoofdcommando zoals de bijvoorbeeld het Strategic Air Command (SAC), het Tactiscal Air Command (TAC) en het Air Defense Command (ADC).

Na de Tweede Wereldoorlog begonnen de betrekkingen tussen de Verenigde Staten en de Sovjet Unie te verslechteren en begon de periode in de geschiedenis die bekend staat als de Koude Oorlog. De Verenigde Staten gingen een wapenwedloop met de Sovjet Unie aan en de competitie was gericht op het vergroten van de invloed van elke natie over de hele wereld. Als reactie hierop hebben de Verenigde Staten hun militaire aanwezigheid over de hele wereld uitgebreid. De USAF opende luchtbases in heel Europa, en later in Japan en Zuid-Korea. De eerste test voor de USAF tijdens de Koude Oorlog vond plaats in 1948, toen de communistische autoriteiten in Oost-Duitsland de weg en het luchtvervoer naar West-Berlijn afsneden. De USAF organiseerde samen met de Britse Royal Air Force (RAF) de Berlijnse luchtbrug. Tijdens de Koreaanse oorlog, die begon in juni 1950, behoorden de Far East Air Forces (FEAF) tot de eerste eenheden die reageren op de invasie door Noord-Korea. Toen het Chinese Volksbevrijdingsleger in december 1950 aanviel, bood de USAF tactische luchtsteun. De introductie van Sovjet gebouwde MiG-15 straaljagers veroorzaakte problemen voor de B-29's die gebruikt werden om Noord-Korea te bombarderen. De USAF ging met de MiG’s in gevecht met de nieuwe F-86 Sabre straaljagers. Na een lange strijd werd uiteindelijk de wapenstilstand getekend tussen het noorden en het zuiden.

De grootste en meest gevoelige oorlog tijdens de Koude Oorlog in het verleden van de USAF, was de Vietnam Oorlog. De eerste bombardementen op Noord-Vietnam vonden plaats na het incident in de Golf van Tonkin in 1964. In maart 1965, begon een aanhoudende bombardementen campagne met de codenaam Operation Rolling Thunder. Het doel van deze campagne was om de wil van de Noord Vietnamezen te breken, om industriële complexen en luchtverdediging systemen te vernietigen en de stroom manschappen en voorraden langs de Ho Chi Minh Trail te stoppen. De Operation Rolling Thunder duurde tot de Amerikaanse presidentsverkiezingen in 1968. Behalve dat de Noord Vietnamese economie en infrastructuur zwaar werden beschadigd, faalde Rolling Thunder in zijn politieke en strategische doelen. De USAF speelde ook een cruciale rol bij het verslaan van het paasoffensief van 1972. De snelle hergroepering van gevechtsvliegtuigen, bommenwerpers en aanvalsvliegtuigen hielp het Zuid-Vietnamese leger de invasie af te weren. Operation Linebacker I & II demonstreerde zowel de Noord- als de Zuid-Vietnamezen dat zelfs zonder significante grondtroepen van het Amerikaanse leger de Verenigde Staten de oorlog nog steeds konden beïnvloeden. Na de Vietnam Oorlog zou de manier van luchtgevechten aangaan en het aanvallen van vijandelijke doelen een drastische evolutie ondergaan door de lessen die in Vietnam geleerd zijn. De volledige Amerikaanse doctrines gingen volledig op de schop.