De RAF in de Tweede Wereldoorlog; RAF Fairford, 15 & 16 juli 2018

100 Jaar Royal Air Force, deel 2; Tekst en Afbeeldingen door Alex van Noye

Tijdens de Tweede Wereldoorlog, zou de daadkracht en toewijding van de RAF de doorslaggevende rol spelen. Aan de beginfase van de oorlog, werd al snel duidelijk dat men zonder vliegtuigen de oorlog nooit zou gaan winnen. De Britten waren genoodzaakt om de ontwikkeling van nieuwe vliegtuigen drastisch op te voeren.

De RAF onderging een snelle uitbreiding na het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog tegen Duitsland in 1939. Aan het einde van de Tweede Wereldoorlog had het personeel van de Royal Canadian Air Force met meer dan 30 squadrons bijgedragen aan het onderhoud van RAF-formaties. Bijna een kwart van het personeel van het Bomber Command was daardoor Canadees. Op dezelfde manier werd ook nog eens ongeveer negen procent van het personeel dat diende bij de RAF in Europa en het Middellandse Zeegebied gedetacheerd vanuit de Royal Australian Air Force. Aan deze en andere personeelsleden van het Britse Gemenebest werden later duizenden mannen uit andere landen toegevoegd. Deze inzet bestond uit velen die gevlucht waren uit het door de Duitsers bezette Europa. Een beslissende periode voor het voortbestaan van de RAF kwam tijdens de Battle of Britain. The Battle of Britain was een militaire campagne uit de Tweede Wereldoorlog, waarin de Royal Air Force Groot-Brittannië verdedigde tegen grootschalige aanvallen door de luchtmacht van nazi Duitsland, de Luftwaffe. Het is beschreven als de eerste grote militaire campagne die volledig door luchtstrijdkrachten werd gevochten. De Battle of Britain duurde volgens de Britten van 10 juli tot 31 oktober 1940. Duitse historici accepteren deze onderverdeling niet en zien het als een enkele campagne van juli 1940 tot juni 1941, inclusief de Blitz.

Het primaire doel van de Duitse troepen was om Groot-Brittannië te dwingen om akkoord te gaan met een onderhandelde vredesregeling. In juli 1940, begon de lucht- en zeeblokkade, waarbij de Luftwaffe zich vooral richtte op kustvaartkonvooien, havens en scheepvaartcentra, zoals Portsmouth. Op 1 augustus 1940, werd de Luftwaffe aangestuurd om luchtoverwicht te bereiken ten opzichte van de RAF met als doel het RAF Fighter Commando onschadelijk te maken. Slechts twaalf dagen later verschoof het de aanvallen naar RAF vliegvelden en infrastructuur. Naarmate het

gevecht vorderde, richtte de Luftwaffe zich ook op fabrieken die betrokken waren bij de productie van vliegtuigen en strategische infrastructuur. Uiteindelijk voerde de Luftwaffe terroristische bombardementen uit op gebieden van politieke betekenis en op burgers. Op 16 juli, gaf Adolf Hitler opdracht om operatie Sea Lion voor te bereiden als een mogelijke amfibische en luchtaanval op Groot-Brittannië. In september voerde het RAF Bomber Command nachtelijke bombardementen uit op de Duitse voorbereiding voor die invasie. Het feit dat de Luftwaffe de RAF niet had uitgeschakeld, dwong Hitler om Operatie Sea Lion uit te stellen en uiteindelijk te annuleren. De Battle of Britain ontleent zijn naam aan een toespraak van premier Winston Churchill aan het Lagerhuis. Een bekend citaat van Churchill was de kreet dat “nog nooit zoveel mensen iets te danken hadden aan zo weinig mensen”. Hij doelde daarmee op de vastberadenheid van de mensen van de RAF die de Duitse aanval hadden afgeslagen.

Het gecombineerde bombardement offensief ontstond uit de noodzaak om terug te slaan naar Duitsland in de jaren dat Groot-Brittannië geen troepen had op het Europese vasteland. De Britten hadden hun eigen goed ontwikkelde theorie van strategische bombardementen en bouwden de langeafstand bommenwerpers om het te implementeren. Deze ontwikkeling zou erg van pas komen na het alfslaan van de Duitse invasie in 1940. Voor 1944, waren de belangrijkste Duitse industriële doelen buiten bereik, dus concentreerden de RAF bommenwerpers zich op militaire en transportdoelen in Frankrijk en België. De geallieerden wonnen het luchtoverwicht in Europa in 1944. Dat betekende dat de geallieerde voorraden en versterkingen het front zouden bereiken, maar niet die van de vijand. Het betekende dat de geallieerden hun vuurkracht konden richten op alles wat ze maar wilden. De vijand werd al snel overweldigd door het overwicht aan vuurkracht. Dit was de basisstrategie van de geallieerden en deze methode werkte erg goed. Luchtoverwicht was afhankelijk van het hebben van de snelste en meest manoeuvreerbare gevechtsvliegtuigen. In combinatie met vooral veel vliegtuigen en op basis van goed bevoorrade vliegvelden kwam er steeds meer binnen het bereik van de Britse vliegtuigen. De RAF toonde het belang aan van snelheid en manoeuvreerbaarheid al aan tijdens de Battle of Britain toen de snelle Spitfire’s en Hurricane’s de onhandige Stuka’s gemakkelijk doorzeefden terwijl ze doken.

De belangrijkste RAF inspanning tijdens de Tweede Wereldoorlog was de strategische bombardementencampagne tegen Duitsland. Vanaf 31 mei 1942, was het RAF Bomber Command in staat om grootschalige nachtelijke aanvallen te doen op Duitse industriële en strategische doelen. De formaties bestonden op het hoogtepunt van deze bombardementscampagne uit maximaal 1.000 bommenwerpers. In de loop van het jaar 1942 waren steeds meer van deze vliegtuigen zware viermotorige bommenwerpers. Dit was iets wat de Duitsers niet hadden ten tijde van de Battle of Britain, want zij beschikte alleen over kleinere tweemotorige bommenwerpers. De Britten beschikten over grote vliegtuigen zoals de Handley-Page Halifax en de Avro Lancaster. Opvallende bombardementen zijn Operation Millennium toen de aanval werd ingezet op Keulen. Bij deze campagne werden voor het eerst 1000 bommenwerpers tegelijk ingezet. Ook is de aanval tijdens Operatie Chastise bijzonder. Bij deze aanval werden de beroemde Dambusters ingezet bij een aanval op Duitse stuwdammen. Er bestaat aanzienlijke historische controverse over de ethiek van grootschalige vuurbomaanslagen tegen Duitse steden tijdens de laatste paar maanden van de oorlog, zoals het bombardement op Dresden. Tijdens de Tweede Wereldoorlog, heeft de RAF bewezen dat een zelfstandig land niet kan opereren zonder een zelfstandige luchtmacht.