United Kingdom Tour 2009 Deel Een; RAF Cottesmore, 13 juli 2009

De Joint Harrier Force Eenheden; Tekst en Afbeeldingen door Alex van Noye

De reis door Engeland van dit jaar zou voor mij beginnen op RAF Cottesmore wat het thuisfront is voor het gros van de Britse Harrier vloot. De Harriers die op deze basis staan maken deel uit van de Joint Force Harrier eenheden (JFH) en worden gebruikt door zowel de RAF als de Royal Navy.

RAF Cottesmore is samen met RAF Wittering het thuisfront van de Harrier vloot van Groot Britanie. RAF Cottesmore ligt in het oosten van Engeland en ligt in de provincie Rutland. De Harrier is een gevechtsvliegtuig met volledige Vertical Short Take Off and Landing eigenschappen (VSTOL). Dat wil zeggen dat het zowel horizontaal als verticaal kan opstijgen en landen. Tegenover dit voordeel staat het nadeel dat het vliegtuig een relatief lage topsnelheid heeft want het kan de geluidsbarriere niet doorbreken. Het vliegtuig werd ontwikkeld door Hawker Siddeley in het Verenigd Koninkrijk. De eerste prototypes werden aan het eind van de jaren vijftig van de 20e eeuw beproefd en gedurende de tien volgende jaren verder ontwikkeld. Vanaf het begin van de jaren zeventig werden de eerste exemplaren in gebruik genomen bij de RAF, dit waren Harriers van het type als GR3.

Het Amerikaanse Korps Mariniers had belangstelling voor dit toestel vanwege de bijzondere eigenschappen en liet het als AV-8A in licentie bouwen bij McDonnell Douglas. Dit type wijkt op enkele punten waaronder de motor af van de originele Britse versie. Een verbeterde versie werd door McDonnell Douglas samen met British Aerospace (BAe) ontwikkeld. Deze verbeterde Harrier staat in Amerika bekend als AV-8B en in Groot Britanie als de Harrier GR7. Dit is een groter en zwaarder type met beter bereik en grotere wapencapaciteit. De eerste vlucht met dit type werd uitgevoerd in 1978. Tegelijkertijd eind jaren zeventig, ontwikkelde BAe voor de Royal Navy ook de SeaHarrier FRS1 en later de FA2. Deze is gebaseerd op de Harrier GR3, maar heeft een sterkere motor. Ook is hij uitgerust met een bolvormige cockpit (als bij de F16) voor beter zicht. De SeaHarrier had een lucht-lucht-radar en was primair bedoeld voor luchtverdedigingstaken, terwijl de AV-8, GR3 en GR7 bedoeld zijn voor het geven van close air support. Van de Sea Harrier zijn geen nieuwe varianten ontwikkeld. Inmiddels zijn ze bij de Royal Navy al buiten dienst gesteld. De vliegdekschepen zijn

nu uitgerust met de Harrier GR7 en GR9 van de RAF in afwachting van de JSF.

In 1982 kreeg de SeaHarrier al zijn vuurdoop tijdens de Falklandoorlog. In de Falkland oorlog hadden de Argentijnse luchtmacht en marine een numeriek voordeel van ongeveer zes tegen een jachtvliegtuigen. Hoewel de oude McDonnell Douglas A-4 Skyhawks nauwelijks gewicht in de schaal legden, waren de Dassault Mirage III en Dassault Super Etendard wel technisch goede vliegtuigen en capabele tegen- standers voor de SeaHarrier. De Argentijnse piloten hadden echter geen ervaring met Harriers die tijdens de luchtgevechten plotseling stil bleven hangen. Bij het voorbijvliegen van de SeaHarriers werden ze echter neergeschoten. Op die manier verloren de Argentijnen veel toestellen. Ondanks dit verloor de Royal Navy toch enkele schepen aan de Exocet raketten die werden afgevuurd door Super Etendards.

Na een rit die de gehele nacht heeft geduurd arriveerde ik rechtstreeks vanuit Nederland rond half 11 op RAF Cottesmore. In eerste instantie nam ik daar plaats naast de crash gate van het veld om daar de opstijgende en voorbij rollende Harriers te fotograferen. Na een tijdje gingen er twee Harriers uit welke eerst dus voor mijn neus voorbij kwamen rollen en daarna iets verder weg opstegen. Al snel had ik door dat dit niet de spot zou zijn waar ik heel de dag ging staan. Na een tijdje besloot ik om naar de landing te lopen wat ongeveer anderhalve km verderop lag. Een heel verstandige keuze, want hier stond je nog dichter op de rolbaan en kon je met gemak de laagvliegende Harriers in de landing fotograferen. Na een half uur wachten kwamen de Harriers die weg waren weer terug, het waren drie toestellen die tot nu toe op deze dag hadden gevlogen. Het is heel gebruikelijk op Cottesmore dat de Harriers die binnen komen heel laag binnenkomen en met een zeer lage snelheid wat nog net geen hover is te noemen. De kisten gaan allemaal in een hover boven de Treshold van de startbaan, hierdoor zijn ze erg goed te fotograferen uit alle hoeken. De plaats in de landing waar je kunt staan is echt het mooiste plekje van Cottesmore doordat je zo dicht bij de Harriers kunt komen daar. Ook op de rolbaan maak je mooie foto's omdat je de Harriers daar van de zijkant kunt fotograferen, maar ook van de voorkant omdat er een bocht in de rolbaan zit daar.

Eerst leek het erop dat het een slappe dag zou worden vandaag, maar daar kwam al snel verandering in toen er maar liefst vier Jump Jets terug kwamen van Yeovilton. Ze maakte alle vier een aantal touch and go's en kwamen nagenoeg stil hangend binnen, dit leverde erg mooie plaatjes op van de Harrier. Na deze landingen werd het even stil voor een periode van twee uur. Na het lange wachten starten er dan eindelijk weer een boel Harriers op voor de middag sortie. Er gingen er maar liefst vier uit welke allemaal achter elkaar aanreden over de rolbaan, een erg mooi aanzicht als je dit recht van de voorkant van de Harrier bekijkt. Ook deze vlucht met Harriers kwam weer na een tijdje weer zeer laag en langzaam binnen. Ondertussen kwam er ook nog een Apache van Wattisham langs om een tankstop te maken, dit was natuurlijk een erg leuke bezoeker. De Britten hadden er zin in vandaag, want er gingen naderhand nog eens 5 Harriers de lucht in. Deze dag werd uiteindelijk dus leuker en leuker. Na een relatief korte dag vond ik het rond vijf uur weer genoeg geweest en besloot ik verder te gaan, ik had immers ook een nacht niet geslapen. Deze reis door Engeland had een waardige start gemaakt met een leuk bezoek aan het grootste Harrier veld van Groot Britanie. Als dit de trend van de trip zou worden, dan zou ik nog heel veel gaan zien. Vol goede moet kon ik dus op pad gaan naar het volgende veld wat morgen RAF Coningsby de thuishaven van de Britse Typhoon zou zijn. Moe van de lange reis maar voldaan door de Harriers op Cottesmore stapte ik in de auto om verder te gaan.